وینی کات تاکید می‌کند: اگر خود را با این فرآیند طبیعی تطبیق دهیم، می‌توانیم این مکانیزم های پیچیده را به طبیعت واگذاریم و خود بنشینیم و تماشا کنیم و بیاموزیم. بسیاری از والدین در فرزند پروری موفق بوده اند، ولی از چیزهایی که در درون خودشان که در موفقیت نقش داشته، نا آگاه اند. گاهی اون قدر ذهن و روح مان درگیر فرآیندهای خود ساخته است که نشستن و تماشا کردن را به کل از یاد می‌بریم. نکته طلایی آن که ما فقط باید محیط امن را برای بالیدن خود و کودکانمان فراهم کنیم.

ما مادران جدید. خصوصا هر چه قدر که بیشتر خونده و شنیده باشیم. احساس گناه عجیبی را با خود حمل میکنیم. انتظارات و انتقادات که معمولا به صورت نا امید کننده ای ادامه پیدا می‌کنند. وقتی که معتقدیم باید یه تعداد کار مشخص را به روش خاصی انجام بدیم و هیچ راه تخطي وجود نداره! خودمون را در ناامیدی و احساس گناه می‌اندازیم و شرمساری درونی ایجاد میکنیم! برچسب تو خوب نیستی را گاهی چه قدر ساده برای خودمون در نظر می‌گیریم. که برای دیگران تا این حد خشن نیستیم! و یا برعکس سخت گیرانه و بی رحمانه به صورت نظامی وار سعی در انجام همه وظایف محوله هستیم که برای خودمون تعیین کردیم! به نظر شما چه طور میتونیم این جریان آزار دهنده را از حرکت باز داریم؟ شما چه سخت گیری هایی برای خودتون دارید که فکر میکنید بی مورد باشه؟ #مادر # والدین_آگاه #سختگیری_والدین #انتقاد

وینیکات (روان درمانگر مشهور کار با کودکان و خصوصا نوزادان) معتقده ما کودک تنها و والد تنها نداریم. یک زوج والد و کودک داریم. که نمی تونیم هیچ کدام از اونها را به تنهایی ببینیم. این ترکیب هست که قابل بررسی و تحلیل و تغییره! وی معتقده رشد نوزاد در یک فرآیند بین اذهانی شکل میگیرد. در واقع نوزاد با توجه به تدارکات زیستی، روانی و عاطفی که برای او فراهم میشود، خودش را میشناسه و به ادراک از جهان بیرون دست پیدا میکنه. هر انسانی با ظرفیت بالایی از بلوغ به دنیا میاد و این قدرت تسهیل گری والد است که تعیین میکنه چه قدر این قدرت به رشد برسه یا به بن بست برخورد کنه. و برای همه اینها یک " والد به اندازه کافی خوب" کافی است.

حالم سرجا نبود. روز سختی را از لحاظ ارتباطات شغلی گذرونده بودم. سرم داشت می‌ترکید. رفتم براش قصه بگم. دراز کشید و گفت کاشکی الان تو طبیعت بودیم و ستاره ها رو تماشا میکردیم. گفتم آره، خیلی خوب بود. ولی این که آدم تو خونه خودش تو آرامش بخوابه هم خیلی عالیه. حس خوبم را گرفت و زیر پتو جابجا شد. دلم میخواست براش از دلتنگی های امروزم بگم. ولی آب دهنم را قورت دادم و از درخت های آلبالو گیلاس بچگی ام گفتم. همین موقع ها که همسن تو بودم، ۵ یا ۶ ساله. همین موقع های سال که می‌شد تو حیاط خونه آلبالو ها می‌رسید. و آماده چیدن میشد . باهاشون گوشواره درست میکردیم. خنکی آلبالو های پشت گوشم را هنوز حس میکنم. خندید، ‏مامان چه قدر شاد بودی! شاد بودم؟ مطمئن نیستم! خوشحال شدم که خیلی چیزهای دیگه را نگفتم. خیلی از دلتنگی ها از مادر بودن توی جامعه بزرگسال. با ادعاهای فمینیستی! و واقعیت های محدود کننده و بی اعتبار کننده. خوشحال بود. خوابید. واقعیت مثل شمشیر دو لبه میمونه. من مادر حق ندارم فشارها و استرس های زندگی بزرگسالانه خودم را به کودکم نشون بدم. ولی مجبور هم نیستم تمام مدت خوشحال ترین مادر دنیا باشم و اون هیج وقت یاد نگیره که با غم یا بقیه نگرانی ها در این دنیا چی کار باید کرد! #درد_دل_برای_کودک_ممنوع #حق_تو_شاد_بودنه #حق_من_شادی_از_شادی_تو

#challengeaccepted #womenempowerment Thank you @no.nj azizam for inviting me

یادم نمیاد اولین بار کی دیدمش! اصلا حواسم بهش نبود، شایدم دیده باشم، ولی فکر کردم این که یک دسته شاخه خشک تزینی بیشتر نیست! فکرش را هم‌ نمیکردم، شاخه های خشک گلدان کنار اتاق درمان، جوانه بزنند، رشد کنند و برگ بدهند! خیلی آهسته و بی صدا، وقتی نور هست ، گرما هست، اندک آبی هم در گلدان هست، حیات و رویش در جانش دویده، و ‏دلگرمی این روزهای اتاق درمان شده است، هر بار که نگاهش میکنم، تجلی امید و زندگی را به خاطرم میآورد، در دلم فکر می‌کنم افرادی که روی این صندلی نشسته اند هم، همین قدر آرام و بی صدا ‏در دلشان جوانه امید و زندگی خواهد رویید. بی آنکه بفهمیم از کی شروع شده، و ما حواسمان نبوده. تماشاي این رویش در وجودشان همین قدر برای من لذت بخش است، حتی اگر در ظاهر همه چیز خشک و بی جان به نظر برسد. و من همین جا به انتظار خواهم نشست، همراه نور، گرمی و امید. ‏ #اتاق_درمان #روان‌درمانی #توانمندسازی #عشق #جوانه #نور #رویش #روانشناسی #امید #همراهی #مشاوره #دلگرمی #روان_درمانی