. ادامه از پست قبلی : #راهکار این گفته را خیلی شنیدیم که #مادران در جواب این راهکارهای ساده ما گفتند: وای چقدر شما ساده اید. واقعا تصور می کنید با این جواب او قانع شود و دست از #لجبازی بردارد؟ در #پاسخ مادران فقط می گوییم کمی صبوری کنید و امتحان کنید. شاید برایتان عجیب باشد اما اگر از راه درستش با بچه ها وارد تعامل شوید، اوضاع بهتر از آنی که فکر می کنید پیش می رود. فقط چند بار امتحان کنید و به اصطلاح زود پا پس نکشید. شما هم می توانید تجربیاتتان را با ما در میان بگذارید تا درباره آن ها بحث کنیم.

به #پارک کنار خیابان رفته بودیم. #گنجشک ها این طرف و آن طرف زمین سر و صدا راه انداخته بودند. پسرم پرسید: این جوجه ها هم غذا میخورن؟ گفتم: تو چی فکر میکنی؟ - لابد باید بخورن وقتی گرسنه میشن! - اوهوم...منم با تو موافقم. فکر میکنی بتونن سیب زمینی سرخ کرده هم بخورن؟ - آره حتما خیلی دوست دارن. - ولی خب دهان اونا اندازه تو بزرگ نیس! فک میکنی جا بشه؟ - آره تیکه ش میکنن خب بعد میخورن. - تو سیب زمینی رو با چی تیکه میکنی؟ - با دستام. - اوهوم...با انگشتات! خب انگشت این جوجه کجاس؟ - نداره... ولی پر داره. - آره خب ولی پرهاش خیلی ظریفه... مثل پارچه لباست. - خب پس، چه جوری غذاشون و میخورن؟ - باید بتونن با نوکشون بردارن. - اون خیلی کوچیکه، پس غذاشونم باید کوچیک باشه! نه؟ اندازه #شکلات؟ - میدونی تو شکلات و میجوی! دیدی اینا دندون داشته باشن؟ - ندیدم! - منم ندیدم! نوکشون خیلی کوچیکتره از اون که دندون توش جا بشه، نه؟ - پس چیکار کنن؟ -خب، غذاشون باید خیلی ریز باشه... -چقدری یعنی؟ -مثلا اندازه دونه های برنج! -سیر میشن؟؟؟ -اونا خیلی کوچولوان! شکمشون کوچیکه و زود سیر میشن.. شما هم امثال این گونه گفتگوها را با فرزندتان تمرین کنید. به جای اینکه بلافاصله بعد از سوالش جواب شسته رفته ای بدهید، کمی او را به #چالش بکشید تا ذهنش جستجو کند و سعی کند خوب محیط اطرافش را ببیند. حتی گاهی می توانید جواب را ندهید تا کمی در ذهنش باقی بماند.

بچه ها با زیرکی تفاوت سبک تربیتی والدینشان با هم را احساس می کنند. شاید یکی از #والدین برای کنترل بی ادبی فرزندش سریع تر واکنش نشان دهد و دیگری به ریخته شدن آب میوه روی مبل #همسایه، با راحتی بیشتری برخورد کند. محققان می گویند کودکانی که والدین آن ها سبک فرزندپروری متفاوتی دارند، بیشتر در معرض مشکلات رفتاری قرار می گیرند. از طرفی اینکه دو نفر دقیقا مانند هم فکر و رفتار کنند توقع غیرواقع بینانه ای است. اما کلید ماجرا این است که از وارد شدن به #جنگ_قدرت با همسرتان اجتناب کنید و به یک #اصول_تربیتی مشترک دست یابید. 1. با همسرتان درباره نظام تربیتی که هر یک با آن بزرگ شده اید صحبت کنید. الگوهای #فرزندپروری معمولا تکرار می شوند. 2. از همسرتان بپرسید چرا این روش را انتخاب کرده. بدون قطع کردن حرفش به او گوش دهید و سپس فکر کنید که چرا شما با او مخالفید و روش هر کدامتان چه نتایجی در بر دارد. 3. از همسرتان بپرسید چه تردیدهایی درباره سبک تربیتی شما دارد. 4. تمام گزینه های روی میز را با هم بررسی کنید و پیامدهای هر رفتاری را یادداشت کنید. اصولی که سر آن ها توافق دارید را با هم اجرا کنید. 5. با شروع #استراتژی جدید اشتراکی ، میزان قابل ملاحظه ای از مشاجرات کم خواهند شد و در محیط آرام و به دور از نزاع به راهکارهای بهتری خواهید رسید. 6. توافق کنید که بچه ها روی #اتحاد شما را ببینند. اگر بچه ها ببینند که شما با هم کار می کنید کمتر می خواهند تا شما را به مقابله وادارند. هرگز در مقابل بچه ها با هم به بد زبانی صحبت نکنید. 7. وقتی بچه می خواهد از تقابل نظر شما پوئن بگیرد: - بابا اجازه می دی من بعد از تمیز کردن میز تلویزیون ببینم؟ - خب باید ببینی نظر مامانت در این زمینه چیه! و حواستان باشد همیشه لازم نیست همان لحظه از شما بله یا نه را بگیرد.

. مهم است بدانید در هر موقعیتی او چه احساسی ممکن است داشته باشد و بتوانید آن را برایش توضیح دهید. علاوه بر شرح احساسش، می توانید به او #راهکار هایی بدهید تا #احساس بهتری پیدا کند. مثلا پیشنهاد دهید شرایط را جور دیگری که به نظرش بهتر بود توصیف کند.

اگر فرزند شما مشکل خاصی داشته باشد، در معاینات و بررسی‌ های چند ماه به چند ماه #پزشک، مشخص خواهد شد. اگر پزشک مورد مشکوک و قابل تاملی را ملاحظه کند به شما پیشنهاد می‌دهد کودک خود را نزد یک #متخصص ببرید. علاوه بر این، پدر و مادرها بیشترین زمان را با فرزند خود می‌گذارنند. فلذا شما بهترین فرد برای تشخیص هر نوع مشکل یا رفتار غیر عادی در فرزند خود هستید. از طرف دیگر، اگر فرزندتان را به دست #پرستار، #مهد_کودک یا #پیش‌_دبستانی می‌سپارید؛ توصیه و بازخوردهای #مربی و پرستار را جدی بگیرید. به طور کلی اگر بازخورد منفی‌ای چه از طرف پزشک چه مربی وجود ندارد و مساله خاصی را مشاهده نمی‌کنید، #وسواس به خرج ندهید و کودک خود را از این پزشک به آن پزشک نبرید.

سبک جدید #زندگی، خانه هایی #تاریک و #کوچک که تمام فضای موجود آن را اثاثیه ها پر کرده اند، و بچه هایی که مجبورند در همین فضا "بچگی" کنند ولی به سبک آدم بزرگها... همه این ها به گفته روانشناسان، می تواند صدمات زیادی به خانواده و بچه ها بزند. روان‌ شناسان می ‌گویند زندگی در خانه‌ های کوچک و کم ‌#نور نه‌ تنها تنش‌ های خانوادگی را افزایش می ‌دهد بلکه حتی میل به جنایت و پرخاشگری را نیز افزایش می ‌دهد. شاید فکر می ‌کنید مساله ارتباط بین نور و حالات روانی انسان ‌ها بیشتر به باوری عامه شبیه است تا حقیقتی علمی، اما واقعیت این است که روانپزشکان سال‌هاست این ماجرا را دریافته ‌اند و حتی معتقدند برخی انواع #افسردگی مثل افسردگی فصلی در فصل‌ های #پاییز و #زمستان، به دلیل کاهش نور دریافتی بدن و در پی آن کاهش هورمون #ملاتونین مغز رخ می‌ دهند و بر همین اساس هم آنها شیوه نور درمانی را برای درمان این گروه از بیماران ابداع کرده‌ اند. نور نقش بسیار مهمی در #آرامش افراد دارد و در زندگی آپارتمانی این نعمت تا حدود زیادی گرفته شده است. گاهی زندگی در چنین خانه ‌هایی فرد را پرخاشگر و به انجام جرایم خشن ترغیب می ‌کند. ساکنان این قبیل منازل، خانه را محیطی مناسب برای گذراندن اوقات فراغت نمی ‌دانند و از محیط خانه دلزده می ‌شوند و تغییر در روحیات شان در کنار عوامل دیگری مثل #فقر، نبود امکانات تفریحی در محیط زندگی، عدم بازدارندگی قوانین، تربیت نادرست و ناتوانی در کنترل نفس باعث می ‌شود برای تفریح به جرایمی خشن دست بزنند. در همین زمینه دکتر عارفه مبشر، روانپزشک به ایسنا می ‌گوید: « خانه‌ هایی که در گذشته وجود داشتند دارای فضای بزرگ ‌تر، حیاط، باغچه، حوض و معماری زیبا و دلنشین بودند و از شیشه‌ های رنگی و نور در خانه‌ های قدیمی بسیار استفاده می ‌شد اما در زندگی آپارتمانی کنونی، خانه‌ ها کوچک و تاریک شده‌ اند و سر و صدای خیابان‌ های اطراف وارد خانه می ‌شود که این عوامل استرس ‌زای زندگی آپارتمانی موجب تنش میان خانواده می ‌شود. زمانی که خانه کوچک باشد #کودک نمی ‌تواند انرژی خود را تخلیه کند و دچار افسردگی یا #لجبازی می ‌شود که تنش در کودک به #مادر و دیگر اعضای خانواده نیز منتقل می‌ شود.