و هیچ کدام از این دلایل به این معنی نیست که لزوما کودک من کار خيلي بدی ، اگر موافقی دوبار روی متن بزن. برای اینکه بفهمیم چرا این قدر کودک من عصبانی است، جواب سوالات بسیار زیادی را در این رابطه باید بدانیم. وقتی احساسات پشت خشم را جستجو میکنیم، اغلب می‌توانیم به ریشه واقعی ماجرا دست پیدا کنیم، احساساتی چون:حسادت، سرکوبی، غم عمیق، اغلب ریشه خشم هستند. #کنترل_خشم،#کودک_پرخاشگر #پرخاشگری #تنبیه #افسردگی #غمگین #والدگری #والدین #والدین_سمی

یک اتفاق هیجان انگیز . کتابی که مدت ها بود منتظر خوندنش بودم از زیر چاپ در اومد. این کتاب را به همه ی کسایی که دغدغه داشتن بچه هایی شاد و موفق دارند توصیه می کنم. فیلیال تراپی یا خوش گذرانی خانوادگی روش قابل اعتمادیه که نه فقط به صورت تئوری بلکه توسط پژوهش های عملی و کاربردی روی اختلالات جدی مثل اوتیسم آزمایش شده و نتیجه اش اشک پژوهشگران و مادران را درآورده. #کتابخوانی ،#فرزندپروری #فرزندپروری_آگاهانه #کتاب_بخوانیم #شادی #شادزیستن7

داستان فرزند پروری و آنچه که ما هشیار و ناهشیار با خودمون به این فضا میاریم و ناخودآگاه آسیب‌های درونی خودمون را به جگر گوشه مون در همون مسیر منتقل میکنیم . اون قدری پیچیده است که بشه در موردش کلی کتاب نوشت و کلی مطالعه کرد. شما فکر میکنید بیشتر چه جور والدینی هستید؟ اصلا تا حالا با کنترل گری رفتار کردید؟ با بیش حمایت گری چه قدر جلوی رشدش را گرفتید؟ چه قدر اضطراب ها و نیازهای خودتون را به زور به خورد اون دادید؟ یا با غفلت‌ و ترد کلا نسبت به نیازهاش بی تفاوت بودید؟ یکم پست امروز خشن شد به نسبت! #والدین_موفق #والدین_آگاه #کمالگرایی #دلبستگی ایمن #کنترلگری

مهارت شناخت احساسات خود، درک و همدلی با دیگران و حتی همدلی با خود چیزی نیست که از فضا اومده باشه یا مثل رنگ چشم باهاش به دنیا اومده باشیم. یک مهارته که مثل خیلی از مهارت‌های دیگه میتونیم یاد بگیریم ، و با تمرین در اون حرفه‌ای بشيم. ولی وقتی به دستش بیاریم و پرورشش بدیم. احساس معجزه را می‌بینیم. از همین امروز شروع کنیم ابزارها را در این مسیر بشناسیم. نیازهای خودمون و نزدیکانمون را ببینیم. و بهش پاسخ بدیم. من میتونم به وضوح بگم از زمانی که با یک سری رویکردهای روانشناسی آشنا شدم. بخش هایی از زندگی ام زیر و رو شد. شما در این زمینه چه تجربه ای دارید؟ #نرگس_کرمانی_مشاوره #والدین_موفق #والد_آگاه#والدین_شاد.

حدودا نه یا ده سال پیش، دو تا بودند. دم ایستگاه اتوبوس سرکوچه ما ایستاده بودند، نه اون قدر بلند قد و تنومند ، نه خیلی نازک و بچه سال، در مورد سن درخت ها چیزی نمیدونم، ولی احتمالا شش سال داشتند، همسال و هم‌ جنس، پاییز بود و من هر روز که منتظر اتوبوس می‌ایستادیم خواسته یا ناخواسته نگاهم بهشون می‌افتاد. یکی پاییزی شده بود. با برگ های زرد و قرمز و نارنجی، ولی دومی چنان سبزی را در خودش حفظ کرده بود که گویی هیچ رنگی به جز سبز شایسته ستایش نیست. و من گمان میکردم عجب مقاومتی! ‏درخت اول رنگ به رنگ شد تمام زرد و قرمز تجلی کامل پاییز. دومی همچنان سبز باقی ماند، انگار که زیر بار پاییز نرفته باشد. سرمای زمستان اما قوی تر از آن بود که بخواهد تمام سال را دوام بیاورد! یک ماه نشد که برگ ها همان طور سبز ولی بی جون و بی رمق ریختند. و هر دو درخت بی برگ آماده زمستان شدند. آن یکی پاییز را به تمامی چشیده و با رنگ رنگ‌ برگ ها چشم رهگذران را نوازش کرده بود. و دومی با مقاومت در برابر فصل برگ ریز بدون هیچ تغییر رنگی از فصل عبور کرد. قصه این دو درخت در پاییز آن سال عبرت روزگار من شد‌، گاهی مقاومت در برابر تغییر و اصرار بر سبزی گذشته رنگارنگ پاییزمان را بی رمق می‌کند.

از دو جنبه میشه موضوع نگاه کرد، یکی برچسبی که وقتی افراد به مشاور مراجعه می‌کنند جامعه میزنه و حتی خودشون احساس می‌کنند. و دوم احساس بی کفایتی و شرمی که از خوندن و دیدن پیج های روانشناسی ایجاد میشه؟ روز ده بار باید بچه را بغل کنی! یک یا دو ساعت باید حتما باهاش بازی کنی، فلان ساعت بخوابه! فلان سن از شیر یا پوشک بگیری! انگار انسان بودن یه پکیج راهنما داشته که تازه کشفش کردند! شما نظرتون چیه؟