نمی دانم وقتی غذایی که پیک موتوری رستوران برایتان می آورد سرد است، چه می کنید. نمی‌دانم وقتی سوار تاکسی می شوید و می بینید کولر را روشن نکرده، چه می کنید. نمی‌دانم وقتی کتابی را می‌خرید و می‌بینید که جلد آن تا شده یا صفحه ای از آن کثیف است چه می کنید. نمی دانم وقتی از سوپرمارکت خرید می کنید و متوجه می شوید که یکی از اقلام، اشتباه ارسال شده چه می کنید. نمی دانم وقتی در کافی شاپ، کمی از چای در نعلبکی ریخته یا نانی که می آورند کمی مانده است، چه می کنید. من معمولا چیزی نمی گویم مگر این که مجبور شوم (مثلاً کفشی بخرم و کفش دیگری تحویلم شود که در آن جا هم تا حد امکان، ایراد را گردن می گیرم و مثلاً می‌گویم ظاهراً من در توضیح مشخصات کفش اشتباه کرده‌ام یا خوب بیان نکردم). قدیم ها چنین اخلاقی نداشتم. اما چند سال پیش، دوستی من را با مفهوم "مهمانی دنیا "آشنا کرد. و گفت: بعضی در دنیا، مثل صاحب خانه اند و برخی مثل مهمان. وقتی به عنوان مهمان جایی می‌رویم، توقعات کمتری داریم. به طعم غذا، کهنه بودن میوه، به رنگ در و دیوار، اعتراض نمی کنیم. انگار " پیچپذیرش" مان را چرخانده اند و روی سطح دیگری تنظیم کرده‌اند. در دنیا می‌توان دو جور زیست. مثل صاحبان دنیا و مثل مهمان های دنیا. یادم هست به او گفتم: اگر هیچ کس اعتراض نکند، هیچ چیز بهتر نمی شود. همه چیز بد می ماند. این نسخه ی تو، نسخه ی سقوط و قهقراست. اما او پاسخ داد: همیشه کسی هست که اعتراض کند. دنیا، صاحبان فراوان دارد. چیزی که کم است، مهمان است. نگاه طلبکارانه- حتی وقتی حق با توست- بر روی روش و منش تو تاثیر می‌گذارد و از تو انسان دیگر می سازد و تو از جمع "اقلیت مهمان "به " اکثریت صاحب خانه" می‌راند. دوستم دیگر بین ما نیست. از مهمانی دنیا رفته است. اما حرفش هنوز گوشه ذهنم مانده . دنیا، بازی بزرگی است که من، در چند صحنه از آن، مهمان هستم. همین و نه بیشتر. این روزها که اینجا و آنجا برخوردهای طلبکارانه را می بینم، با خودم می گویم شاید محروم شدن ما از بسیاری از حقوق طبیعی مان در عرصه های عمومی، ما را به سمت طلبکاری افراطی در قلمرو های خصوصی سوق داده باشد. شاید هم، چنین نباشد. نمی دانم. #عالیه_هیبتی_روانشناس_کودک_نوجوان_خانواده

. یکبار از زنی موفق خواستم تا راز خود را با من در میان بگذارد.لبخندی زد و گفت: موفقیت من زمانی آغاز شدکه نبردهای کوچک را به جنگجویان کوچک واگذار کردم دست از جنگیدن با کسانی که غیبتم را میکردند برداشتم. دست از جنگیدن با خانواده همسرم کشیدم دیگر به دنبال جنگیدن برای جلب توجه نبودم،سعی نکردم انتظارات دیگران را براورده کنم وهمه را شاد و راضی نگه دارم. دیگر سعی نکردم کسی را راضی کنم که درباره من اشتباه میکند. آنگاه شروع کردم به جنگیدن برای: #اهدافم #رویاهایم #ایده هایم و#سرنوشتم روزی که جنگ های کوچک را متوقف کردم روزی بود که مسیر موفقیتم آغاز شد."هر نبردی ارزش زمان و روزهای زندگی ما را ندارد نبردهایمان را عاقلانه انتخاب کنیم." لحظاتتون آروم /۵ دی ماه ۹۸ #زن#مسیر_موفقیت#تلاش#اهداف#قدرت#زندگی#جنگجو#هدفمندی#جوان_وایس

#اشتباهات_تربیتی_والدین #تربیت_صحیح_فرزند #بدگویی#دعوا #سرزنش_کودک #عالیه_هیبتی_روانشناس_کودک_نوجوان_خانواده

. هر احساسی پیامی برای ما دارد افسردگی پیامی دارد و اینکه : سبک زندگیم خوب نیست و راکد بودن را باید رها کنم و به جای حس بیهوده بودن حس مفید بودن را تقویت کنم. اضطراب این پیامی رو دارد : خودم را بیش از حد درگیر مسائلی کرده ام که ارتباطی به من ندارند استرس این پیام رو دارد : روی مسائل زندگیم تسلط ندارم و باید مهارت هایم را افزایش دهم و نیاز به مرتب تر کردن زندگیم دارم کمبود اعتماد به نفس پیامی دارد و می گوید: من به وعده هایی که به خودم می دهم عمل نمیکنم و دیگه نمیتوانم روی خودم حساب کنم زود رنجی برای من پیامی دارد و میگوید: شاید دچار خودبزرگ بینی هستم و کوچکترین مخالفتی را برنمیتابم چون تصور میکنم هرآنچه که من فکر میکنم درست است 👈در واقع تمام احساس های منفی در باطن خود پیامی دارند و اشاره به نقطه ضعفی از ما میکنند! #افسردگی#اضطراب#استرس#زود رنجی#بزرگ_بینی#اختلالات_روانی#درمان#عالیه_هیبتی_روانشناس_کودک_نوجوان_خانواده #بیرجند#درمان#مشاوره#آموزش

#نوجوان موقع صحبت کردن بر سر کار اشتباهی که نوجوانتان انجام داده، ابتدا اجازه دهید تا نوجوان صحبت کند بعد خودتان. والدینی که اول شروع به صحبت کردن و امرونهی کردن میکنند فرزندشان را کر و لال می کنند چرا نوجوانی که روزی 10 ساعت با دوستانش حرف می زند چندثانیه هم با پدر ومادرش حرف نمیزند، چون والدینش رابطه شان را با او قطع کرده اند به ازای هر چند جمله ای که نوجوان می گوید والدین باید سعی یک جمله بگویند. #ارتباط_موثر #نوجوانی#بلوغ#ارتباط_با_نوجوانان#دوستان_نوجوان #خانواده#عالیه_هیبتی_روانشناس_کودک_نوجوان_خانواده #بیرجند

نمی دانم وقتی غذایی که پیک موتوری رستوران برایتان می آورد سرد است، چه می کنید. نمی‌دانم وقتی سوار تاکسی می شوید و می بینید کولر را روشن نکرده، چه می کنید. نمی‌دانم وقتی کتابی را می‌خرید و می‌بینید که جلد آن تا شده یا صفحه ای از آن کثیف است چه می کنید. نمی دانم وقتی از سوپرمارکت خرید می کنید و متوجه می شوید که یکی از اقلام، اشتباه ارسال شده چه می کنید. نمی دانم وقتی در کافی شاپ، کمی از چای در نعلبکی ریخته یا نانی که می آورند کمی مانده است، چه می کنید. من معمولا چیزی نمی گویم مگر این که مجبور شوم (مثلاً کفشی بخرم و کفش دیگری تحویلم شود که در آن جا هم تا حد امکان، ایراد را گردن می گیرم و مثلاً می‌گویم ظاهراً من در توضیح مشخصات کفش اشتباه کرده‌ام یا خوب بیان نکردم). قدیم ها چنین اخلاقی نداشتم. اما چند سال پیش، دوستی من را با مفهوم "مهمانی دنیا "آشنا کرد. و گفت: بعضی در دنیا، مثل صاحب خانه اند و برخی مثل مهمان. وقتی به عنوان مهمان جایی می‌رویم، توقعات کمتری داریم. به طعم غذا، کهنه بودن میوه، به رنگ در و دیوار، اعتراض نمی کنیم. انگار " پیچپذیرش" مان را چرخانده اند و روی سطح دیگری تنظیم کرده‌اند. در دنیا می‌توان دو جور زیست. مثل صاحبان دنیا و مثل مهمان های دنیا. یادم هست به او گفتم: اگر هیچ کس اعتراض نکند، هیچ چیز بهتر نمی شود. همه چیز بد می ماند. این نسخه ی تو، نسخه ی سقوط و قهقراست. اما او پاسخ داد: همیشه کسی هست که اعتراض کند. دنیا، صاحبان فراوان دارد. چیزی که کم است، مهمان است. نگاه طلبکارانه- حتی وقتی حق با توست- بر روی روش و منش تو تاثیر می‌گذارد و از تو انسان دیگر می سازد و تو از جمع "اقلیت مهمان "به " اکثریت صاحب خانه" می‌راند. دوستم دیگر بین ما نیست. از مهمانی دنیا رفته است. اما حرفش هنوز گوشه ذهنم مانده . دنیا، بازی بزرگی است که من، در چند صحنه از آن، مهمان هستم. همین و نه بیشتر. این روزها که اینجا و آنجا برخوردهای طلبکارانه را می بینم، با خودم می گویم شاید محروم شدن ما از بسیاری از حقوق طبیعی مان در عرصه های عمومی، ما را به سمت طلبکاری افراطی در قلمرو های خصوصی سوق داده باشد. شاید هم، چنین نباشد. نمی دانم. #عالیه_هیبتی_روانشناس_کودک_نوجوان_خانواده

. یکبار از زنی موفق خواستم تا راز خود را با من در میان بگذارد.لبخندی زد و گفت: موفقیت من زمانی آغاز شدکه نبردهای کوچک را به جنگجویان کوچک واگذار کردم دست از جنگیدن با کسانی که غیبتم را میکردند برداشتم. دست از جنگیدن با خانواده همسرم کشیدم دیگر به دنبال جنگیدن برای جلب توجه نبودم،سعی نکردم انتظارات دیگران را براورده کنم وهمه را شاد و راضی نگه دارم. دیگر سعی نکردم کسی را راضی کنم که درباره من اشتباه میکند. آنگاه شروع کردم به جنگیدن برای: #اهدافم #رویاهایم #ایده هایم و#سرنوشتم روزی که جنگ های کوچک را متوقف کردم روزی بود که مسیر موفقیتم آغاز شد."هر نبردی ارزش زمان و روزهای زندگی ما را ندارد نبردهایمان را عاقلانه انتخاب کنیم." لحظاتتون آروم /۵ دی ماه ۹۸ #زن#مسیر_موفقیت#تلاش#اهداف#قدرت#زندگی#جنگجو#هدفمندی#جوان_وایس