#ورق_بزنید . خوابگاه دختران . 📝قسمت سوم . دوران ابتدایی ما دختران دهه شصتی، باهمه فراز و نشیب هایش به پایان رسید و ما وارد دوره راهنمایی شدیم. دوره ای عجیب و پیچیده.خیلی از بحران های جسمی و روحی برای ما در این دوران اتفاق افتاد. بحران هایی که معمولا بدون آگاهی های قبلی بود. همین قضیه خیلی از بچه ها را دچار مشکل کرد و باعث شد دوستان همسن، در حل این بحران ها به هم کمک کنند که اکثرا این کمکها موفقیت آمیز نبود و حتی مشکل ساز هم بود. در این دوران بود که نماز جماعت، لباس مدرسه و خیلی چیزهای دیگر به راحتیِ دبستان، برای بچه ها قابل هضم نبود و طغیان ها داشت یکی یکی در وجود بچه ها شکل می گرفت معلم‌های پرورشی کماکان یکی از نقطه قوت های مدارس بودند. در دوران راهنمایی صبحگاه های متفاوت تری را تجربه می کردیم. حفظ قرآن برای ما معمولا از این دوران شروع شد و اتفاق خیلیِ مبارکِ اردوهای یک روزه و حتی اردوهایی که شب جایی بمانیم. فقط نمیدانم چرا مدرسه کمترین تلاش را برای راضی کردن خانواده ها انجام میداد. ما را با یک برگه به خانه می فرستادند و خودمان باید با هر ترفندی که بلد بودیم خانواده مان را راضی میکردیم تا به ما اجازه دهند به اردو برویم. دوستانی داشتم که یک هفته به طور مستمر بابت اردو گریه می کردند شاید دل خانواده شان نرم شود. خاطره ی اولین اردوهای قم جمکران در این سن برای ما ماندگار شد و حالا که فکر می کنم واقعا سن خوبی بود برای تجربه های جدید کنار آدمهایی که خانواده ات نیستند ولی میتوان بهشان اطمینان کرد. یکی از چالش های ما در دوران راهنمایی، تنوع مربی ها بود. ما که در ابتدایی با یک معلم اصلی و نهایتا دو سه تا معلم ورزش، خط و ...سر و کار داشتیم یکدفعه وارد محیطی شدیم که برای هر درس یک معلم داشتیم. با روحیات و سلیقه های متفاوت. خود من‌تا مدت ها سردرگم‌ بودم که هر مربی برای کدام درس بود، چه تکلیفی داد و چه توقعی از ما سر کلاس دارد. باز این مسئله هم جزء چیزهایی بود که بعضی مدارس برایش فکری کرده بودند و بعضی نه. فلسفه وجودی معلم راهنما از همین جا نشات گرفته بود،کسی که بتواند با بچه ها ارتباط بگیرد و بین این همه معلم جورواجور، دانش آموزان را راهنمایی کند. مثل معلم‌های پرورشی معلم راهنماها هم توانمدی های مختلف داشتند. بعضی در انجام ماموریت مهمشان موفق بودند و بعضی نه. ارتباط نداشتن یا کم داشتن همه معلم های یک پایه باهم، خودش کار را خیلی سخت کرده بود. ادامه مطلب در کامنت اول 👇

🌙 ماه رمضان فرصت خوبی است که بخشی از مسئولیت ها را به بچه ها بسپریم. درست کردن بخشی از افطار یا سحر، اعتماد به نفس شان را افزایش می دهد. کافی است به آنها اعتماد کنید. ‌ پسرهای پیش دبستانی، برای سفره ی افطارشان خرمای توپی درست کردند. ‌ به نظر شما چه چیزهای دیگری را می توانید به عهده ی بچه ها بگذارید؟ ‌ #پیش_دبستانی #شش_ساله_ها #افطار #ماه_رمضان #چمرانی_ها #حمزه_دوران #ادبستان_پسرانه_شهید_چمران #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

. #تدبر_در_قرآن_سوره_تبت #قصه_تدبر_روخوانى_قرآن #كلاس_دومى_ها #كلاس_اولى_ها . #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران #مجتمع_آموزشى_شهيد_چمران

📖 برادرلی چاکرز، پشت میزش، ته کلاس...ردیف آخر...صندلی آخر نشست.‌هیچ کس در صندلی کناری یا جلویی او ننشسته بود.برادلی جزیره بود. اگر میشد میرفت و تو کمدِ کلاس جا خوش میکرد. در آن صورت دیگر ناچار نبود صدای خانم ایبل را بشنود. گمان نمیکرد خانم ایبل کَکَش هم بگزد.شاید او هم دلش میخواست برادلی جلوی دیدش نباشد، بقیه ی کلاس هم همینطور. برادلی در کلُ فکر می کرد اگر تو کُمد می نشست، همه را خوشحال تر می کرد، اما افسوس که صندلی اش در کمد جا نمیشد.... برادلی همچین پسری بود.پسری که به معلم کار نداشت. به هم کلاسیهایش هم همینطور. تمام زنگ جغرافیا مشغول قیچی کردن نقشه اش بود، تکلیف نمی نوشت و به دروغ در خانه گفته بود جزء شاگردهای ممتاز کلاس است... ‌ پدری سختگیر دارد که تهدیدش میکند اگر خوب درس نخواند او را به مدرسه شبانه روزی نظامی میفرستد و مادری دارد که میداند برادلی در مورد خودش در مدرسه، راست نمیگوید ولی نمیداند دقیقا اوضاع او چطور است چون پسرش هر بار به بهانه ای نمیگذارد او را به مدرسه برود و نامه ها را به دستش نمیرساند... ‌ ولی این بار خانم ایبل، معلم برادلی، دست به کار شده و به خانه شان زنگ میزند و مادرش را رسما به مدرسه دعوت میکند. بهانه های برادلی فایده ندارد و بالاخره ملاقات صورت میگیرد... ‌ ادامه دارد... ‌ پ.ن: هیچ وقت در زمان تحصیلتان برادلی بودید یا یک برادلی را از نزدیک دیدید؟ ‌ #مدرسه_آرزوها #مدرسه #دانش_آموز #مدرسه_خوب #مدرسه_بد

☀️ این روزها که هم خودمان و هم فرزندانمان به شدت درگیر دنیای مدرن شده ایم، وقتی فقط برای چند روز نت نداشتیم، حالمان خوب نبود. ‌ این روزها می توانیم عمق فاجعه را بهتر درک کنیم. فاجعه دوری از طبیعت و دنیای حقیقی مان!! آنقدر در این گوشی هایمان غرق شده ایم که گاه یادمان می رود این روزهایی که می گذرد، روزهای طلایی بزرگ شدن کودک مان است و دیگر هرگز برنخواهد گشت...اما ما سرگرم پست و استوری فلانی شده ایم. ‌ یکی از فعالیت های اصلی چهارساله های چمرانی، بازی در خانه ی جنگلی است. جایی در گوشه ی حیاط حسینیه کودک، که بچه ها را با طبیعت آشتی می دهد. این بازی ها گاه رنگ و بوی آشپزی خاکی می گیرد و گاه ساخت یک رودخانه گلی. ‌ مربیان: فاطمه فیض آبادی، مائده جهانگیری، مریم صادق پور، زهرا صحتی ‌ #چهار_ساله_ها #حسینیه_کودک_شهید_چمران #بازی #بازی_چهارساله #طبیعت #کودک #چمرانی_ها

🥗 به نظر شما بهترین سالاد دنیا، چه سالادی است؟ ‌ از نظر ما سالادی است که: بچه ها در خرید مواد اولیه ی آن مشارکت داشته باشند. خودشان آنها را بشویند و خورد کنند‌. با هم مخلوط کنند و چاشنی به آن اضافه کنند. ‌ حالا چرا این سالاد بهترین می شود؟ چون کودک در این پروژه با مواد اولیه، نسبت ها، مزه ها، مهارت های اقتصادی و خیلی چیزهای دیگر آشنا می شود. ‌ این سالاد محصول کار پسرهای پیش دبستانی است. آنها با کاشی (واحد پول پیش دبستانی‌ها) مواد اولیه و ابزار لازم را از مغازه ی کلاس تهیه کردند. جالب اینجا بود که بعضی ها برای ابزاری مثل چاقو کاشی ندادند و تصمیم گرفتند با دست خورد کنند. تا بتوانند با کاشی هایشان مواد اولیه ی بیشتری بگیرند. ‌ مربی: جواد روحی ‌ #پیش_دبستانی_ها #پروژه #استقلال #کودک_مستقل #مهارت #تربیت_اقتصادی #ادبستان_پسرانه_شهید_چمران